ماجراجویی ۲۰۱۸ پریشب تمام شد؛ ماجراجویی که با شرکت سی و دو تیم و میلیاردها تماشاچی و تشویق‌کننده از پنج قاره جهان شروع شد، با شور، شیرینی، تلخی ، اشک و لبخند و آه ادامه پیدا کرد و با بوسه بر جام زرین پایان یافت.
هیجان تمام شد. قهرمانان به خانه برگشتند اما هنوز تو حسش هستیم؛ اشک می‌ریزیم، می‌خندیم، راجع به‌اش حرف می‌زنیم، لحظه‌های باشکوهش را مرور می‌کنیم، از بعضی قضاوت‌ها ایراد می‌گیریم، برای فرصت‌های از دست‌رفته حرص می‌خوریم و با حاشیه‌های عجیب و بامزه‌اش خوشیم، خلاصه هنوز با جام ۲۰۱۸ زندگی می‌کنیم. تا کی؟ اطلاعی ندارم.
خداحافظی همیشه سخته، به‌خصوص وقتی دلت سخت دلبسته. بعد جام جهانی برای ما فوتبال‌دوستان اتفاق خاصی نمی‌افته جز یک عالمه دلتنگی. اما برای فوتبالیست‌ها اتفاقات خوش‌تری رخ می‌دهد، شانس به آنها سلام می‌کند و با پیشنهادات وسوسه‌انگیزی مواجه می‌شوند و رفتن را به ماندن ترجیح می‌دهند. شانسی که به سراغ چهره‌های معروف استقلال هم آمده است.
خب، درسته که پیشرفت حق مسلم و طبیعی آنهاست و ما که عاشقشونیم امیدواریم هر جا می‌روند موفق باشند، اما این وسط سرنوشت استقلال و جام باشگاه‌های آسیا و قهرمانی لیگ برتر چی می‌شود؟
دو سه فصلی است که استقلال وضع غریبی دارد: تو گرمای اواخر بهار به مانند یک بستنی یخی عالیس که به دل هوادار هلاک قهرمانی می‌چسبد. فکر می‌کنی فصل بعد دیگه رفتیم برای قهرمانی، با جذب چند بازیکن عالی می‌شود یک کوه یخیِ شناور، نابودگرِ همه‌ی کشتی‌های لیگ برتر. اما به وسط تابستان نرسیده می‌بینی بستنی آب شده؛ رفیقان یک به یک رفته‌اند و قراردادی هم بسته نشده و استقلال شده یک تیم خسته‌ی دست و پا بسته با هواداران دل‌شکسته.
این از استقلال، آن هم از رئال؛ زیدان که رفت، رونالدو هم که نغمه‌ی جدایی سر داده. این را دیگه کجای دلمون بگذاریم؟ رئال بدون رونالدو مثل دسته سرباز بدون فرمانده است. بی‌شوخی تصور رئال بدون رونالدو محاله.
M.T :)
آن قدر افسرده شده‌ام که فقط باید بنویسم، الآن دیگر زمان نوشتنه.
Posts
0 comments:
Post a Comment