کدام مهمتر است؟ اخلاق منش یا اخلاق شخصیت

 

در پست های پیشین درباره ی عادت و تأثیر ایجاد هفت عادت مؤثر بر زندگی مان صحبت کردم. در پایان گفتم که انسانها به سه دسته ی متکی، مستقل و دارای اتکای متقابل تقسیم می شوند، هدف این است که با دستیابی به شخصیت مستقل ، سرانجام به نقطه ی اتکای متقابل دست یابیم. امروز ، درمورد توالی فراگیری عادت ها صحبت می کنم

 

در سال 1976 ، استفان کاوی (نویسنده کتاب) با بررسی کتابهایی که در 200 سال گذشته، در ایالات متحده منتشر شده بود ، دریافت که تقریباً بیشتر مطالب 150 سال نخست به منش انسان و عادتهایی مثل سخت کوشی، شرافت، مهربانی، تفکر، تعهد ، راستگویی ، وفاداری و غیره معطوف بوده است و در 50 سال بعد تمرکز بر رفتارهایی است که به شخصیت انسان معطوف است. مثل "گرایش های ذهنی مثبت، فنون موفقیت، ظاهر روابط و  ایجاد روش هایی که دیگران را به انجام آنچه می خواهیم واداریم. " بدون اینکه در ابتدا به پرورش صفات نیکو در خود بپردازیم

 نویسنده معتقد است که این نگرش، اگر چه در ابتدا با موفقیت های آنی همراه است، اما در درازمدت به ناکامی و سرخورگی افراد می انجامد

 چنین افرادی اگرچه زندگی اجتماعی به ظاهر موفقی دارند، اما زندگی خصوصی شان آشفته و نابسامان است. آنها نه مستقل و نه دارای اتکای متقابل بلکه متکی اند. گاهی نیز « ضد اتکا» هستند. « ضد اتکا » به معنای « استقلال » راستین  نیست ، بلکه شخصیتی عصیانگر است

 

اخلاق منش زیر بنا و ریشه ی اخلاق شخصیت هستند و اگر به راستی خواهان موفقیت در زندگی و روابطتان هستید. نخست به پرورش اخلاق منش در خود بپردازید. همان طور که قبل از دویدن ، راه رفتن را می آموزید و قبل از جبر ریاضی را فرا می گیرید، پیش از فراگیری تکنیک و مهارت های موفقیت، سه عادت نخست را در خود بپرورانید.زیرا سه عادت بعد، میوه و ثمره ی اخلاق منش هستند

 

اندیشه ای بکار ، تا عملی درو کنی

عملی بکار، تا عادتــــــــی درو کنی

عادتی بکار ، تا منشــــــی درو کنی

منشــی بکار، تا تقـــدیری درو کنی

              متشکرم از اینکه وقت گذاشتید و پست را خواندید

                                                                   M.T

--