حذف یارانه ها آری یا نه ؟

پارمیس جان سلام

عید غدیر را به تو و تمام انسان های آزاده و آزاد اندیش تبریک می گویم.

بدون هیچ مقدمه ای پر حاشیه ترین رویداد این هفته (حذف یارانه بیش از 20 میلیون نفر ) را بررسی می کنم

اما قبل از بررسی نظرات متفاوتی که درباره یارانه ها و حذف آن وجود دارد ، بهتر است درباره ی موضوعی که به این موضوع کاملاً وابسته است ، کمی صحبت کنم  و آن چیزی نیست به جز تحریم اقتصادی

هنگامی که سال قبل زمزمه ی تحریم همه جا پیچید ، تصور می کردیم که وضعیت اقتصادی ما دگرگون شود و با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم کنیم ، اما هرگز گمان نمی کردیم که چرخ های اقتصادی ما پس از یک سال از گذشت تحریم ها کم کم از کار بیفتد ، اما با شنیدن خبر تصویب حذف یارانه های طبقه ی مرفه   متوجه شدیم که دولت شدیداً با کمبود منابع مالی مواجه است و این به این معنی است که شکوفایی گل های امید و فرارسیدن بهار  توهمی بیش نبوده است  و سرمای سخت زمستان تازه در راه است و باید برای رویارویی با  سختی هایی که در راه است خودمان را آماده کنیم . هر چند که امیدوارم این تصورات غم انگیز باطل باشد و هر گز به حقیقت نپیوندد

حذف یارانه ی طبقات مرفه

باید خوشحال باشیم یا ناراحت؟ قبل از نوشتن این پست نظرات مختلف کارشناسان و مردم را درباره ی این موضوع جویا شدم، نظرات بسیار متفاوت بودند ، اما بسیاری از دوستان اعتقاد دارند که حذف یارانه طبقه ی ثروتمند عملی صحیح و به جاست و علاوه بر این که منابع مالی بیشتری در اختیار دولت قرار می دهد و از فشارهای اقتصادی وارد آمده بر پیکر دولت می کاهد ، زمینه ی مناسب و فرصت های بیشتری برای حمایت و پشتیبانی از طبقه ی نیازمند و محروم جامعه پدید می آورد . اگر چه من با نظر دوستان موافق هستم ، اما قصد دارم که کمی متفاوتر به این موضوع نگاه کنم

هدفمندی یارانه ها

چند سال قبل طرح هدفمندی یارانه ها با هدف افزایش عدالت اجتماعی و کاهش فاصله بین طبقات محروم و ثروتمند جامعه اجرا شد. این طرح از همان ابتدا با واکنش های شدیدی از سوی کارشناسان اقتصادی روبرو شد و بسیاری از صاحب نظران اعتقاد داشتند که این طرح به افزایش نقدینگی و تورم در جامعه منجر می شود و آن را طرحی از قبل شکسته خورده می پنداشتند . مبلغ یارانه ی نقدی برای هر ایرانی در ابتدا حدود یک و نیم دلار و اکنون کمی بیشتر از 1/3 دلار است . البته میزان یارانه ها پرداختی کاهش نیافته است ، بلکه نرخ دلار چند برابر شده است



 سوالی که این روزها با آن مواجه هستیم این است پرداخت یارانه ها آری یا نه ؟

به طور مشخص نمی توان به سوأل پاسخ داد. اگر چه اکثریت مردم اعتقاد دارند که اسب افسار گسیخته ی تورم بسیار سریعتر از آن ها می تازد و پیش می رود  و مبلغ ناچیز یارانه ها حتی برای خرید چند عدد نان نیز کفایت نمی کند ، اما برای جامعه ای که یارانه ای است و یارانه بخشی از هزینه های آن را پوشش می دهد ، حذف ناگهانی یارانه شوک وحشتناکی خواهد بود وبی شک آثار سویی در پی خواهد داشت

ثروتمند کیست؟

اگر چه دولت می گوید فقط یارانه طبقه ی مرفه را حذف خواهد کرد. اما ثروتمند کیست؟ واقعیت این است که در جامعه ی ما تعریف مشخصی از طبقه ی مرفه وجود ندارد و از طرفی دارایی افراد نیز مشخص نیست. چه بسیار ثروتمندانی که با پنهان کردن اموالشان در گروه فقرا قرار گرفته اند و چه بسیار فقیرانی  که به خاطر حفظ آبرو و خویشتن داری در فهرست طبقه ی مرفه جای گرفته اند. حتماً تو هم در میان دوستان و آشنایان خود چنین افرادی را سراغ داری؟ 

سال ها پیش یکی از دوستان خانوادگی ما که تعدادی مستأجر و کارگاه بزرگی در یکی از شهرستانها داشت، با افتخار تعریف می کرد که دخترش از مدرسه اش کمک هزینه ی تحصیلی دریافت می کند، در حالی که در همان مدرسه عده ای از دانش آموزان که نگران اجاره خانه اشان بودند به مدرسه کمک مالی اهدا می کردند

حذف یارانه ها و عدالت

از سوی دیگر حتی اگر بتوان دارا و ندار را مشخص کرد. حذف یارانه ی طبقات ثروتمند به  نارضایتی و رنجش و عصبانیت آنها از طبقه ی  ندار منجر خواهد شد. چرا که همه می گویند منابع ملی به همه ی افراد کشور چه فقیر و چه ثروتمند تعلق دارد و اگر گروهی را از این منابع محروم کنیم آنها تصور می کنند که عدالت درباره ی آنها اجرا نشده است و مورد ستم قرار گرفته اند . عید غدیر است ، داستان عقیل را همه می دانیم . عقیل نیازمند یاری و مساعدت برادرش بود ، اما امام سهم بیشتری به برادرش اختصاص نداد چرا که به عدالت معتقد بود

قطع یارانه ی ثروتمندان آری یا نه ؟ قضاوت را به خودت واگذار می کنم . بهتر است که ثروتمندان داوطلبانه از دریافت یارانه انصراف دهند ، در بسیاری از کشورهای متمدن دنیا افراد به این اعتقاد دارند با گسترش عدالت اجتماعی میزان بزهکاری ، جرم ، جنایت و دزدی در جامعه کاهش می یابد و خودشان در امنیت بیشتری به سر می بـــرند از این رو با کمال میل مالــــیات به دولت می پردازند . چرا در این از این شیوه استفاده نمی کنیم

سالها قبل در «ایران جوان» مقالاتی درباره ی میزان پول تو جیبی بچه های بالا شهر تهرانی منتشر می شد. ارقام شگفت انگیزی بودند. می دانم که پول تو جیبی روزانه بعضی از بچه های بالای شهر از حقوق سالانه ی یک کارگر بیشتر است و مبلغ یارانه ها برای بسیاری از آنها خنده آور است. اما آیا بهتر نیست که انتخاب را به خودشان واگذار کنیم ؟ و از آنها بخواهیم که داوطلبانه نسبت به حذف یارانه اشان اقدام کنند ؟ آیا بهتر نیست به جای روزی 1500 تومان ده برابر و یا شاید صد برابر و هزار برابر این مبلغ را از راه مالیات دریافت کنیم؟ آلمانی ها می گویند من کار می کنم که مالیات بدهم . در ایران حقوق بگیران و کارمندان و کارگران قبل از اینکه حقوقشان به دستشان برسد مالیات را می پردازند اما طبقه ی ثروتمند جامعه که اصلاً مشخص نیست چه قدر درامد دارد با پنهان کردن اموال و توسل به هزار حقه و کلک از زیر پرداخت مالیات واقعی اموالش فرار می کند ( البته ثروتمندان شریفی نیز هستند که حتی اضافه بر مالیاتشان می پردازند ، همه ی ما این افراد خیر و نیکوکار را که مدارس و بیمارستان های  فراوانی ساخته اند و با به کار آفرینی برای جوانان پرداخته اند ،  را می شناسیم گاهی هم به خاطر تواضع و فروتنی اشان آنها را نمی شناسیم) و سوال آخر چرا باید از کسی که درامد روزانه ش میلیونها تومان است تنها روزی 1500 تومان کسر شود؟ آیا این عادلانه است؟

ما از پیروزی های نیاکان تمتع می گیریم ، بی آنکه به خون هایی که در راه حصول این پیروزی ها ریخته شده باشد ، بیندیشیم

بالاترین رمز کامیابی این است که انسان چیزی بگوید و کاری بکند و چیزی بخواهد که دیگران معمولاً نمی گویند، نمی کنند و نمی خواهند و یا در گفتن و کردن و خواستن آن تردید دارند.

                                                                   سعید نفیسی

برای بهترین موففیت ها

                                                                                                                                      

M.T

برای تأخیر متأسفم، این هفته یکی از خسته کننده ترین هفته هایی بود که پشت سر گذاشتم . اگر چه تمام هفته درباره ی بحران مالی دولت و حذف یارانه ها فکر کردم ، اما برای نوشتن این پست در تردید بودم، چرا که فکر می کنم حتی اگر دولت یارانه های عده ای را قطع کند و یا حتی یارانه های همه ی مردم، مشکلاتش کمتر نخواهد شد، حذف یارانه ها تنها به منزله ی یک مسکن است که مدتی درد را ساکت می کند اما آن را از بین نمی برد.  برای حل مشکلات اقتصادی کشور به کلید ی نیاز داریم  و آن کلید اندیشه ی اندیشمندان و نخبگان جامعه برای حل این بحرانها و یاری و مساعدت همه ی اقشار جامعه دارا و ندار می باشد.

--