در ستایش موسیقی و رقص

​

بعد از هولوگرافیک به ستایش هستی رسیدم، و سرگرم خواندن کتاب " در ستایش زندگی " نوشته ی «مسیحا برزگر» هستم، این بخش که درباره ی رقص و بزم خدا بود توجهم را جلب کرد، یاد پزشک فرعون افتادم، در آن کتاب هم به وضوح به این مطلب  اشاره شده که کاربرد رقص در دوران کهن برای عبادت و نیایش پروردگار بوده است، در هستی همه ی ذرات در رقص و جنبشند، چرا ما دست افشان نباشیم؟

"انسان استعداد آن را دارد که ساحتِ درون خود را به آشفته بازاری پر سر و صدا تبدیل کند و یا به معبدی ساکت و مقدس؛ معبدی که در فضای آن ، قدسیان عطر نغمه های نیایش می پراکنند.

موسیقیِ آسمانی ، شورِ شاعرانه و عرفانِ عاشقانه، موجبِ استحاله ی جان های مخاطبان می شود و همچون بارانی که بر زمینی تشنه ببارد ، سبزی و طراوات و زندگی می آوَرَد.

جاهلان و متعصبان نمی توانند بفهمند ک دیوانِ کبیرِ شمس و دیوانِ حافظ و غیره همه به برکتِ عشق و رقص و موسیقی به وجود آمده اند.

شمس تبریزی، موسیقی را تا بدان حد بالا می برد که آن را "وحی ناطق پاک " می خواند. او نوای چنگ را تا حد «قرآنِ پارسی» می ستاید. می گوید:

                 زهی قرآن پارسی!

              زهی وحیِ ناطق!

    حالتی بود.

                                         از محله ای می گذشتم؛ آواز چنگ شنیدم.

                                 یکی گفت: درویش و آنگاه ، سماع!؟

               چنگ، حالتِ نازک بود!

                         ناگاه، از دهانم بیرون جست که،

                                         افسوس که تو نه می بینی و نه می شنوی!

مولانا نیز که خود مجتهد و اهلِ فتوا بوده است، پس از دیدار با شمس، عارف و عاشق و دست افشان می شود و به رقص در می آید.

افلاکی می گوید:

"مولانا عشقِ به موسیقی و رقص را تا بدان جا می کشاند که حتی به طور هفتگی ، مجلسیِ ویژه ی سماعِ بانوان برپا می داشت؛ مجلسی همراه با گل افشانی، موسیقی،

                                                                     رقص و پای کوبی.

                                                       او گاهی چنان سرگرمِ رباب و موسیقی بود 

                                                              که نمازش قضا می شد."

شمس تبریزی، رقص را «فریضه ی اهلِ حال» می خواند. او رقص را برای  اهل دل واجب می شمرد.

شمس می گفت:

رقص، بزم کائنات است.

       آنگاه، که تو به رقص می آیی،

        هفت آسمان و زمین و خلقان،

همه در رقص می آیند.

              رقصِ عاشقان، لطیف است و سبک!

                  گویی برگ است که بر روی آب می رود!

افلاکی می گوید:

قاضی عزّالدینِ متعصب ،

    مدام به مولانا ایراد می گرفت

      که چرا موسیقی گوش می کند

و می رقصد.

 روزی مولانا شوری به پا کرده بود

و در مدرسه به رقص درآمده بود،

او همان طور که می رقصید،

از مدرسه بیرون آمد

و به سر وقتِ قاضی عزّالدین رفت

و فریاد کنان فرمود:

« برخیز و به بزم خدا بیا!»

آنگاه، کشان کشان او را تا مجمع عاشقان برد

و به او نشان داد آنچه را که او لایقش بود.

قاضی عزّالدین جامه ها را چاک زد

و به رقص درآمد.

قاضی چرخ می زد و فریاد می زد.

موسیقی، تو را با آهنگِ کائنات هم آهنگ می کند؛

و رقص، تو را در مرکز بزم خدا قرار می دهد.

زندگی، بزم خداست.

در بزم خدا، خاموش منشین.

برخیز،

برقص،

دست افشان باش

و هر آبرویی اندوخته ای ز دانش و دین،

نثارِ خاکِ راهِ آن نگار کن."

از کتاب در ستایش زندگی ، اثر مسیحا برزگر

​

M.T