هر نوزاد بارقه ی عشق الهی است

​

سلام، صبحتان بخیر

« هرگاه نوزادی تازه متولد می شود، امکانی برای تسکین موقت وجود دارد. هر بچه، موجودی تازه، پیامبری بالقوه، شاهزاده ای روحانی و جدید و جرقه ی نوری تازه است که به درون تاریکی دوردست می تابد.                                       آر. دی. لنگ»

_______________________________________

9th November Dear Daddy-Long-Legs,

I started down town today to buy a bottle of shoe blacking and some collars and the material for a new blouse and a jar of violet cream and a cake of Castile soap--all very necessary; I couldn't be happy another day without them--and when I tried to pay the car fare, I found that I had left my purse in the pocket of my other coat. So I had to get out and take the next car, and was late for gymnasium.

It' a dreadful thing to have no memory and two coats!
Julia Pendleton has invited me to visit her for the Christmas holidays. How does that strike you, Mr. Smith? Fancy Jerusha Abbott, of the John Grier Home, sitting at the tables of the rich. I don't know why Julia wants me--she seems to be getting quite attached to me of late. I should, to tell the truth, very much prefer going to Sallie's , but Julia asked me first, so if I go anywhere it must be to New York instead of to Worcester. I'm rather awed at the prospect of meeting Pendletons EN MASSE, and also I'd have to get a lot of new clothes--so, Daddy dear, if you write that you would prefer having me remain quietly at college, I will bow to your wishes with my usual sweet docility.

اسم

strike  ضربه، اعتصاب، برخورد، اصابت
prospect  دورنما، چشم انداز، منظره
docility خشوع

فعل

awe  ترساندن

9 ماه نوامبر

 بابا لنگ دراز عزیز،

امروز به شهر رفتم و تصمیم داشتم یک شیشه واکس، چند یخه، یک تکه پارچه برای بلوز، یک شیشه کرم بنفشه، یک قالب صابون ( که خیلی به آن احتیاج داشتم و یک روز هم بدون آن نمی توانم سر کنم) بخرم. درست هنگامی که پیاده شدم و خواستم به راننده پول بدهم دیدم کیف پولم در جیب کت دیگرم جا مانده است. از این رو ناچار شدم پیاده شوم و با اتوبوس بعدی به خرید بروم. جای بسی تأسف است که آدم کم پول باشد و چند کت داشته باشد.

جولیا دعوت کرده است که تعطیلات کریسمس از او دیدن کنم. نظر شما چه هست، جناب اسمیت؟ جروشا آبوت متعلق به پرورشگاه گریر را در نظر مجسم کنید که سر میز ثروتمندان نشسته است!

نمی دانم چرا جولیا از من دعوت کرده است. تازگی ها مثل اینکه به من علاقه مند شده است. راستش را بخواهید ترجیح می دهم نزد سالی بروم اما جولیا از من دعوت کرده، از این رو اگر قرار باشد جایی بروم آنجا نیویورک خواهد بود و نه ورستر.

من وحشت دارم که با خانواده ی پندلتون روبه رو شوم ، از اینها گذشته ناچارم که چند دست لباس نو تهیه کنم.

پس اگر شما مرقوم بفرمایید که مایل هستید من در دانشکده بمانم از شما سپاسگزار خواهم بود.

_______________________________________

M.T

Read More

All Eyebrows were Raised

​

The Glass Lab

By the next morning, All eyebrows were raised to see yellow tape police around the building. The staff's look froze on the lab over one hour until they turned into snowmen.

It was snowing, as Sergey arrived. At first he was puzzled to see the Glass employees, then he took a deep breath, and shouted , " Can you all gathered round? I want to talk about Glass..."

Online Magazine

Rocky was reclining on the sofa, and watching the driving race on TV, he lifted his head, and ordered firmly, " Number 1025. "

Finding a magazine among thousands magazines was really difficult for the nurse, though she had a Google Glass.

She handed him the glossy magazine. Rocky took a glance at its cover, then he handed it back to her, " Please, 700. "

A wrinkle formed between her eyes, she grumbled, " That's silly! Thousands magazines are here, why don't you try reading online magazines?"

Rocky, " Mr. Stone is brighter on a glossy magazine. 700."

Gloria, " I don't think so ... anyway, I'm tired ... all the morning I've been looking for the magazines that you never read them, so it's not better you have all of them at once? "

Rocky frowned, " No, it's not. I'm used to pick them up one by one. Don't be lazy!"

Gloria let out a bitter sigh, and moved towards the bookcase unhappily. Rocky turned his attention to Fido barking at the auto on TV, he said grinning, " Gloria! Fido looks fed up, and so do I. Let's go outside. "

Gloria's eyebrows were raised in surprise, she gazed at the plaster bandage on his leg, and asked , "Are you joking? you should not walk at all - besides, ground is slippery because of snow. It's too dangerous to go out."

Rocky got up with a jump, " Not for two athletes, Fido and I need fresh air. "

Ten minutes later, They all were in front of Mr. Stone's house gate. Gloria placed a box of soda and a deckchair on snow, then she helped Rocky sit, the brother thanked and reclined on the deckchair.

Mr. Messy was backing up out the garage as Rocky waved at him, Mr. Messy smiled, and hit the hedge, then he got off the car, and came towards them, grinning. " He's wonderful! Take care of him, because I'm going to practice now."  he said and  went away.

The auto gathered speed, and raced down in the street at a great rate. Rocky, drinking soda, he tried to throw a golf ball into the white bushes, but the ball jumped over the hedge, and went under Mr. Messy's car, the ball was squashed, the driver kept on driving indifferently.

Fido ran to fetch the ball, Gloria let out a terrible shriek, and she raced to save him.

Rocky threw another golf ball to Fido. Again the ball was ran over by the auto, and Fido ran towards the car eagerly, and poor Gloria ran after him angrily.

Over and over the story went in this way, Gloria tired not to lose patience with her sad brother; although the poor boy was shaking in that cold weather, he drank soda, and threw a golf ball for the little Fido, the puppy enjoyed playing and jumping into the snowy road, however, poor Gloria was gasping.

At least, Rocky said, " Gloria! We run out of golf ball ... Where is Sergey's golf bag?"

Gloria, " At the Glass."

Rocky, " Fetch it, Don't forget to buy some hamburgers and some sodas on the way. I take Fido inside."

A sparkle appeared in her eye, " OK, Take care of you. I'll return soon."

Glass Lab

There was one or two in the path when Gloria came to the Glass building, she headed for the door, and puzzled to see the yellow tapes. Two people were still standing next to the door, and talking together. Gloria pushed them aside, and looked inside through the glassy door, next she murmured, " Oh my heavens, what's happened? why is lab closed? Where is Sergey? Is he OK?"

Her mind was numbed for a while, the two men smirked at her, " Ma'am, the lab is closed forever." Gloria wondered they intended to make a fool of her, so she grinned, " Where is the staff? "

They shrugged indifferently, and walked away. Gloria scanned around, but she didn't find Sergey or any Glass employees  there, therefore she ran towards Larry's office.

Larry, Sergey and Mr. Assistant were speaking about Glass when Gloria stepped in.

Gloria, " The Glass lab is closed!"

Sergey looked down at the floor, and said nothing. Gloria's look turned to Larry, he said, mumbling , " See, we had to shut down there ...  we recognized it needed to redesign ...  Calm down, it's still alive, only we transported it to Google--"

Gloria's shriek interrupted his word, " Gee .... How could you do such a crime? Glass was still a baby, she needed better attention ... You recognized, Larry? it isn't fairly, and Sergey! You should be embarrassed, I'm the last person who hears this, Why? Why? " she burst into cry.

Sergey rose, and put his hand on her back, " Calm down, everything will be OK, Glory."

Gloria shouted at him, " How?"

Larry, " By the way, People didn't love Glass, it--."

Gloria, " But it has future ... I made a group for it, and --," she cried louder.

Sergey, " Please, Don't cry ,Glory! you can still work on Glass."

Gloria, " No, I won't work anymore. It's over for me. " and kept weeping, then asked, " what about the Glasses?

Sergey, " It's supposed to sell in these days, and next its sale will closed forever."

Gloria stared into space for a while, Sergey was worried about her , suddenly a bitter smile emerged on her face, she looked at the men, shook her head sadly, and left there hastily.

Sergey ran after her, but Gloria shouted at him, " Leave me alone, please." Sergey begged, " Sorry! Please, Don't leave me alone ... It wasn't my fault. Believe me, Glory! " but Gloria went pass him by saying nothing.

Gloria marched around the Glass lab for hours, Sergey was standing in distance and watching her with sorry. In the end, Gloria walked away, it looked as if she had made a new decision for her life.

Best Wishes

M.T

M.T

Read More

برای اولین بار، برای آخرین بار

​

صبح بخیر

« به هر چیز، طوری نگاه کنید که گویی برای بار اول یا آخر به آن نگاه می کنید. آن گاه زندگی شما بر روی کره ی زمین سرشار از حمد و نیایش خداوندی می شود.     بتی اسمیت»

_______________________________________

That is my ultimatum!

And listen--I have a further thought. Since you are so afraid that by taking this scholarship I am depriving someone else of an education, I know a way out. You can apply the money that you would have spent for me towards educating some other little girl from the John Grier Home.

Don't you think that's nice idea? Only, Daddy, EDUCATE the new girl as much as you choose, but please don't LIKE her any better than me.

I trust that your secretary won't be hurt because I pay so little attention to the suggestions offered in his letter, but I can't help it if he is. He's a spoiled child, Daddy. I've meekly given in to his whims heretofore, but this time I intend to be FIRM.

Yours, With a mind,
Completely and Irrevocably and World-without-End Made-up,
Jerusha Abbott

​اسم​

​whim هوس، علاقه، خیال ، وسواس ​

​قید​

​meekly خاضعانه، با مهربانی ​

irrevocably

​ قاطعانه ​

​فعل​

deprive

​ بی بهره کردن، محروم کردن، سلب کردن
​

این آخرین حرف من به شماست

راستی گوش کنید. پیشنهادی دارم. نکند شما نگرانید که من با قبول این کمک هزینه ، حق کسی را ضایع کنم؟

خب، مسأله این طور حل می شود که شما پولی را که می خواهید برای من خرج کنید ، خرج دختر کوچولوی دیگری از پرورشگاه جان گریر کنید، بد فکری است؟

باباجان ، شما هر چه می خواهید به این دختر کوچولو کمک کنید، اما ترا به خدا او را بیشتر از من دوست ندارید

اگر من توجهی به پیشنهادهایی که در نامه های منشی شما می شود نمی کنم ناراحت نشوید. من متأسفم که کار دیگری از دستم ساخته نیست

تاکنون هر چه گفته اند اطاعت کرده ام، این مرتبه با اراده و عزمی راسخ جلو می روم
تقدیم با احترام از طرف کسی که عزمش استوار و پایدار و تصمیمش خلل ناپذیر است

جروشا آبوت

_______________________________________

M.T

Read More

سلامتی

دلم لک زده بود برای جلوه گری؛ ذراتم پروانه وار به رقص درآمدند و انرژیم از جام هستی سرریز شد؛ دیگر وقتش بود که با تجلی بیانگرِ عظمت هستی باشم. بین جام ها گشتم و گشتم تا ساغر خویش را یافتم، ظرف که از انرژیم لبریز شد، زمینی شدم.

جسمی که کاملاً قالب توست

انرژی هستی برای ابراز خویش در دنیای مادی نیازمند شکلی است متناسب با هدفش، بنابراین هر شخص وجودی یکتاست که جسمش کاملاً بر الگوی انرژیش منطبق است و مادام که با انرژیش هماهنگ است و آن را دنبال می کند تندرست، سرزنده و پر انرژی است.

نا ... خوشی؛ یعنی ساز مخالف زدن با هستی و عدم پیروی از انرژی درونی. در حقیقت، جسم ما بازتابی است از نگرش، عواطف و سبک زندگیمان. هنگامی که به ندای شهودمان گوش نسپاریم و با سرکوب احساسات از خویش رو گردانیم  یا در جست و جوی خوشبختی چشم بسته دنبال دیگران راه بیفتیم و از رفتار و سبک زندگیشان تقلید کنیم، طبیعی است که جریان انرژی در بدن مسدود و  نا خوشی به سراغمان می آید.

کودکان طبیعی که در محیط های مناسب زندگی می کنند همگی زیبا، شاداب و سالم هستند،به سبب آن که از عواطفشان پیروی می کنند؛ هر وقت دوست دارند به بازی می پردازند، زمانی که گرسنه اند ، غذا می خورند و هنگامی که خسته اند، می خوابند . بچه هایی که ناگزیرند اندیشه و احساسات شان را پنهان و مطابق اوامر والدین و مربیان مهد یا مدرسه رفتار کنند ،عموماً افسرده، رنگ پریده و رنجور به نظر می رسند.

زنگ ها برای چه به صدا در می آیند؟

نا خوشی پیغامی است از جسم و معنی و مفهوم آن این است که انرژیمان را دنبال نمی کنیم، یعنی، دقت کن یک موردی اشتباه است؛ دفن احساسات و ابراز نکردن عقاید، تبعیت از قوانین و مقررات سایرین، زندگی نامتوازن، غذاهای مضر، کار نامتناسب با استعداد و ... مصداق هایی از دنبال نکردن انرژی هستند.

اگر با وجود استعداد هنری به کار علمی روی آوریم یا با وجود استعداد ورزشی کار دفتری انجام دهیم، احساس کسالت می کنیم زیرا در خلاف مسیر انرژی خلاقمان قرار داریم.

در مورد عادات مخرب یا غذاها نیز همین طور است، با مصرف غذایی که به ما نمی سازد، یا اصولاً مضر است ،زنگ خطر نا خوشی به صدا در می آید.

ناخوشی و کسالت اغلب منجر به بیماریهای خفیف می شوند، زیرا به نظر ما آنها جزئی و بی اهمیتند و آنها را پیغام یا هشدار نمی دانیم، اگر نسبت به بیماری های ساده نیز بی تفاوت باشیم و در شیوه ی زندگیمان تغییری ایجاد نکنیم، متأسفانه گرفتار بیماری های مزمن، صعب العلاج، خطرناک یا تصادف می شویم.

برای بازگشت به مسیر تندرستی هیچگاه دیر نیست، بهتر است بیارامیم،جسم بیمار به استراحت و سکون نیاز دارد، وقتی که از حس آرامش سرشار شدیم، با جسم مان حرف بزنیم، و بخواهیم شفاف پیامش را بیان کند: چی می خواهی به من بگویی؟ مطمئناً پاسخی دریافت خواهیم کرد؛ مثلاً، کارت را رها کن، این غذا را نخور، یا برو پیاده روی . برای شفا لازم است که کاملاً مطیع هستی باشیم و طبق نسخه دستورات را رعایت کنیم.

زندگی در روشنایی : شاکتی گاوین

                                                                                                              M.T

M.T

Read More

تابلوی دوستی

​
​

سلام دوستان

« با دوستان خود همان گونه رفتار کنید که با تابلوهایتان رفتار می کنید و آنان را زیر بهترین نور قرار دهید.                         جنی جروم چرچیل »

G I O G I O G I O G I / O 2 0 1 5

And besides, this isn't a favor; it's like a prize--I earned it by hard work. If nobody had been good enough in English, the committee wouldn't have awarded the scholarship; some years they don't. Also--But what's the use of arguing with a man? You belong, Mr. Smith, to a devoid of a sense of logic. To bring a man into line, there are just two methods: one must either coax or be disagreeable. I scorn to coax men for what I wish. Therefore, I must be disagreeable.

I refuse, sir, to give up the scholarship; and if you make any more fuss, I won't accept the monthly allowance either, but will wear myself into a nervous wreck tutoring stupid Freshmen.

اسم

logic منطق، استدلال
coax  ریشخند

فعل

coax  ریشخند کردن، چاپلوسی کردن

scorn

​ خوار شمردن، اهانت کردن​

وانگهی این کمک هزینه ای را که دارند به من می دهند صدقه نیست، این جایزه ای است که من بر اثر سعی و کوشش و جدیت در درس به دست آورده ام

اگر من در کلاس انگلیسی نمره ممتاز نمی گرفتم، که دانشکده مرض نداشت به من کمک هزینه ی تحصیلی بدهد. این موضوع سالهاست که صورت می گیرد
 
وانگهی ( به هر حال بحث کردن با مردی که منطق ناپذیر است بی فایده است) . آقای اسمیت شما از آن مردهایی هستید که هرگز زیر بار دلیل و برهان نمی روند. برای این که کسی چنین مردی را به منطق آورد، دو کار می تواند بکند، یا باید او را به مسخره گرفت یا نسبت به او بد اخلاقی کرد

من چون دوست ندارم به خاطر رسیدن به هدفم کسی را مسخره کنم، پس باید راه دوم را انتخاب کنم

آقای عزیز ، بنده هرگز مایل نیستم این کمک هزینه تحصیلی را پس بدهم. اگر شما بخواهید بیشتر از این جارو جنجال راه بیندازید. پول توجیبی شما را هم قبول نمی کنم. آن قدر به دانشجویان سال اولی درس می دهم که خود را نحیف و ضعیف کنم

G I O G I O G I O G I / O 2 0 1 5

M.T

Read More

کتاب هاتون رو دوست دارم

دیروز توی ردیف اول میدان اسب دوانی

مردی که پشت سرم بود پرسید:

شما هنری چیناسکی هستید؟

ادامه داد: کتاب هاتون رو دوست دارم

گفتم: ممنون

پرسید: کدوم اسب رو ترجیح می دید؟

جواب ندادم

گفت: من چهارمی رو

شرطم رو بستم و برگشتم سرجام

پارمیس جان سلام،

چقدر چشم به راه امروز بودم، می گفتم شاید مثل cnet گزارش لحظه به لحظه بنویسم، ولی ماجراهای جالبتری برایم رخ داد:

صبح از ساعت 7:30 تا سر ظهر داشتم می نوشتم، حدس بزن چی ؟ داستان؟ نه حسب حال خودم را یک اتو بیوگرافی از لحظه ی تولد تا حالا، البته مختصر ، مدتها بود که قصد نوشتنش را داشتم، و امروز انجامش دادم، به مفصلی که باید باشه نیست، ولی بدک هم نیست، اگر عمری باقی بود و حوصله ای ؛ کامل تر می شود والا تا همین جایش هم خوب است، بسیاری از نکاتی که مایل بودم اطرافیانم بدانند را مکتوب کرده ام. این از صبح.

 

دور بعدی من ایستاده بودم و همان مرد دوباره پشت سرم بود

حداقل پنجاه جای دیگه براش بود که بایسته

ولی باز اومد سراغ من

در گوشم گفت: امروز شانس با اسبای اون طرفه

میدان خیلی شلوغه

گفتم : گوش کن،

مگه نمی دونی موقع مسابقه راجع به اسب ها نباید حرف زد؟

پرسید: این چه جور قانونیه؟

خدا هم این طوری قانون وضع نمی کنه

برگشتم و نگاهش کردم:

ولی من می کنم

​

ظهر داستان هایم را مرور کردم و سری هم به cnet &  The verge تا در حس و حال نمایشگاه گوگل بمانم؛ پیش بینی ها درست بودند زیرا اندروید نقطه ی کانونی این گردهمایی است.

بعد از دور بعدی پشت سرم رو نگاه کردم

مرد اون جا نبود

یکی دیگه از طرف دارامو از دست دادم

هفته ای دو سه تاشونو از دست می دم

خب

بگذار کافکاشونو بخونن

درباره ی باقی مسائل هم گرایشم فعلاً سکوت است، هر چند بیشتر از آنچه می پنداری خوش بینم، تا حالا که کارت ها خوب آمدند.

Image: The Verge

ایام به کام

                                                                                                                      M.T

Virtually there: How Google is readying VR for you

The 12 most important announcements from Google I/O 2015

M.T

Read More

گوگل I/O از راه رسید

​

« با شوق کودکانه از آن سوی نرده ها

 دست مرا گرفته و بــــالا کشیده ای »

بالاخره انتظار به سر آمد: بیست و هشتم می  رسید و فصل بازگشایی گردهمایی گوگل I/O 2015 .
 با شوق کودکانه منتظریم ببینیم که گوگل امسال چطوری غافلگیرمان می کند؛آیا واقعاً از گلس 2 - ورژن جدید عینک گوگل -رونمایی می شود، اندروید چطور؟ خبری از نسخه ی بالاتر هست؟ و کلی سؤال دیگر که به زودی پاسخ داده می شوند.

بله، در روزهایی که بحران حذف یارانه ی بنزین ( =حامل های انرژی ) بر فضای کشور سایه افکنده است، شاید فناوری های نوین گوگل، آبی بر آتش دل سوخته مان باشد و قدری توجه مان را از مسائل اخیر منحرف کند؛ دیروز اخبار تهران با تاکسی داران ناراضی مصاحبه کرده بود، می گفتند چرا سهمیه ی تاکسی ها حذف شده؟ در صورتی که قرار نبود حذف شود.

به هر حال چاره ای نیست، بیایید خوش بینانه تر به آینده بنگریم

                                            از تعطیلات لذت ببرید، با ماشین یا بی ماشین

G I O G I O G I O G I / O 2 0 1 5

30th September Dear Daddy,

Are you still harping on that scholarship? I never knew a man so obstinate, and stubborn and unreasonable, and tenacious, and bull-doggish, and unable-to-see-other-people's-point-of-view, as you.

You prefer that I should not be accepting favors from strangers.
Strangers!--And what are you, Pray?

Is there anyone in the world that I know less? I shouldn't recognize you if I met you in the street. Now, you see, if you had been a sane, sensible person and had written nice, cheering fatherly letters to your little Judy, and had come occasionally and patted her on the head, and had said you were glad she was such a good girl--Then, perhaps, she wouldn't have flouted you in your old age, but would have obeyed your slightest wish like the dutiful daughter she was meant to be.

Strangers indeed! You live in a glass house, Mr. Smith.

صفت

obstinate لجوج، کله شق
stubborn  سرسخت، خیره سر
unreasonable غیرمعقول، نابخرد
tenacious سفت، استوار، سرسخت
sane سالم، عقل سلیم

فعل

to harp چنگ زدن، به صدا درآوردن، ترغیب کردن
to flout دست انداختن، مسخره کردن

ماه سپتامبر

بابای عزیزم

آیا شما هنوز از موضوع کمک هزینه دست برنداشته اید؟ من تاکنون مردی تا این اندازه یک دنده و منطق ناپذیر ندیده ام. یک نفر که قادر نیست از چشم دیگران همه چیز را ببیند

آیا شما دوست ندارید من منت بیگانگان را قبول کنم؟ بیگانگان! راستی خود شما برای من بیگانه نیستید؟

آیا در این دنیا کسی هم پیدا می شود که من او را کمتر از شما بشناسم؟ حتی اگر هم شما را در خیابان ببینم نخواهم شناخت

دست کم اگر شما مرد روشن بینی بودید و نامه های مهر آمیز و شادی آفرینی برای جودی کوچولو می نوشتید و گاهی هم برای دیدنش می آمدید و محبتی به او می کردید و اظهار می داشتید که دختر خوبی دارید. آن وقت شاید با وجود این سن و سالی که دارید من با یکدندگی های شما به نحوی کنار می آمدم. آن وقت من خیلی مؤدبانه در برابر درخواست شما سر اطاعت فرود می آوردم. بیگانگان! آقای اسمیت آیا شما در اتاق پر از آینه زندگی می کنید؟

G I O G I O G I O G I / O 2 0 1 5

M.T

Read More

بغض فروخورده ای که در باغچه شکست

 گوشی را جلوی مامان گرفتم، با هیجان اشاره کردم به  صفحه اش و گفتم :« ببین چه خوشگله!» مامان گوشی را از دستم قاپید، به تصویر لباس ورزشی یاسی زل زد و گفت:« حالا چند قیمته؟»

« قیمتش کنارش نوشته، نگاه کن ایناهاش.» قیمت را نشان دادم :« ست گرم کن زنانه آدیداس : 593 هزار تومان، تحویل درب منزل.»

مامان بُراق شد ، چند قدم عقب تر رفتم :« گرون نیست، با بقیه ی ست ها مقایسه کن، مناسبه .»

« فکر کردی رو گنج نشستم، هنوز قسط گوشیت تمام نشده می خواهی یک خرج دیگر رو دستم بذاری، اصلاً فکر می کنی من از کجا بیارم، اون از بابات ، اینم از تو، دیگه از دست خسته شدم همین روزا از دست سر به بیابون می ذارم، کاش زودتر بمیرم از دستت راحت بشم.»

عادتش بود؛ هر وقت  تو جوابم کم می آورد حرف مرگ و بیابون و کفن و دفن را پیش می کشید، وقتش بود من هم آخرین تیر ترکشم را پرتاب کنم، پس دستها را به کمر زدم و طلبکارانه فریاد زدم:« به هر حال اگر نخری من دیگه مدرسه نمی رم، همه ی بچه ها به لباسهای من می خندن، تقصیر من چیه که یه مدرسه ی باکلاس می رم، خودت گفتی اینجا قبولیش تو دانشگاه بیشتره، خودت منو نوشتی، من که نخواستم برم، تو مدرسه ی قبلیم کسی لباس مارک دار نمی پوشید، اصلاً نمی دونستن که مارک چیه.»

« بشکنه این دست، بشکنه. بد کردم یک مدرسه ی خوب نوشتمت، که فردا مثل من بدبخت نشی، نمی بینی از صبح تا شب جون می کَنَم آخرش هشتم گرو نهمه ، عاقبت بابات رو ندیدی؟» هق هق گریه می کند:« نمی خوای بری نرو، درس که زوری نیست، نمی دونم اونجا مدرسه ست یا سالن مد--»

داد زدم:« باشه، از فردا می شینم ورِ دلت، می شم مثِ بابا، خوبه؟»

یکدفعه ،همچون ببری وحشی غرش کرد:« خاک بر سرت! اصلاً لیاقتت همنونه که بری معتاد بشی، نرو، می برمت کارخانه، یک مدت که کار کنی می فهمی که پول درآوردن یعنی چی، دیگه اُرد نمی دی...»

به اتاقم فرار کردم ، در را محکم کوبیدم، مچاله شدم روی تخت و زار زار گریستم بلکه کمی سبک شوم، برای نیم ساعت به النا و هرچی مارک تو دنیا بود، لعنت می فرستادم، سپس نشستم با گوشیم و از لای شیشه ی اشک، پوما، آدیداس، نایک و اسکچرز را به سبد خریدم اضافه کردم و در نقطه ی خرید متوقف شدم، خداییش مامان حق داشت که شاکی باشد، قیمت ارزانترین کتانی نصف حقوق یک ماهش بود، حرفهایش را در ذهن مرور کردم :« تو مدرسه می ری که درس بخونی یا مدل بشی؟ اونجا فرستادمت که خوب درس بخونی، آدم بشی، سری تو سرا در بیاری، اون وقت تو به جای تست زدن ، آمار لباس ها را می گیری؟»

راستش دختر سنگدلی نبودم ، تنها عشق زندگیم مادرم بود، « عشق برند » هم نبودم، فقط خوشگلی لباس برایم مهم بود و نه مارک و برندش. در واقع، تمام دردسرهای  من از وقتی شروع شد که النا به مدرسه ی ما آمد، با لباسهای مارک دارش قاپ همه را دزدید و با اظهار نظرهای فضل فروشانه برای خودش اعتباری کسب کرد.

تا دوران پیش از پادشاهی النای ارجینال، کفش و لباسم ایرادی که نداشت هیچ، از نظر دوستانم خیلی هم شیک و با کلاس بود، دخترهای مهربان و دوست داشتنی جز درس در هیچ زمینه ی دیگری با هم رقابت نمی کردند.

اگر چه سطح زندگیشان خیلی بالاتر از خانواده ی ما بود، افاده ای و متکبر نبودند و مارک کفش و لباسشان را به رخم نمی کشیدند، حتی سلیقه ام را در انتخاب لباس می ستودند: « مبینا، پالتوت چقدر بهت میاد»، « کتونیت را از کجا خریدی، خیلی شیکه.» ، « ساعتت چشمم را گرفته، با ساعت من تاقش می زنی؟»

آره، این طوری ها بود، اصلاً نمی دانستند مارک چیه؟ برند چیه؟ اگر هم می دانستند وانمود می کردند که نمی دانند، چون دنیایشان کتاب بود و جزوه و تست.

ورود النا به دبیرستان ما، همچون زلزله ای هشت ریشتری همه چیز را زیر و رو کرد؛ النا با کتانی اسکچرز، کاپشن نایک، گرم کن آدیداس و ساعت گوچی در راهروها ، کلاس ها و حیاط مدرسه می خرامید و به دخترها می گفت:« کاپشنت اصل نیست.» ،« کتانیت تقلبیه.» ،«می تونی فرق مارک اصل و قلابی را تشخیص بدی؟ »، «خوشم ازت اومد برندشناسی؛ می دونی ارجینال چیه.»

محال بود النا جمله ای بگوید و واژگان : برند، مارک، ارجینال، تقلبی و کپی را به کار نبرد. دیری نگذشت که گروهی از بچه های ارجینال و باکلاس را گرد هم آورد و دار و دسته ی « نابغه های ارجینال » را تشکیل داد ، خودش هم شد رئیس گروه .

کار به جایی رسید، که شاگردی جرئت نداشت بدون مشاوره با کارشناس برند، به خرید برود؛ « النا جون، به نظرت کتونی آدیداس بخرم یا نایک ؟»

« آدیداس باکلاسه، اما الان نایک لبرون 12 رو بورسه، خیلی پرطرفداره ....»

یک ماه نشد که کل دانش آموزان مدرسه مارک دار شدند، کوله پشتی، کفش، چکمه، کتانی، کاپشن، پالتو، ساعت، لوازم التحریر، خلاصه هر چی به ذهنت می رسید، مارک دار بود، حتی رفته بود روی مخ معاون مدرسه که باعث آبروریزی ست،رایانه های مدرسه « اپل » نیستند.

سر زنگ ورزش تنها کسی که آدیداسش اصل نبود، من بودم؛ النا با طعنه می گفت:« کپی شاید به خوشگلی اصل باشد، ولی ارجینال نیست، فرقش زمین تا آسمونه، تا نپوشی تفاوتش را حس نمی کنی.»

حرصم را در می آورد، ازش بدم می آمد، اما می خواستم مثل بقیه باشم، این شد که پایم را در یک کفش کردم و به مامان گفتم یا یک دست لباس ورزشی آدیداس برایم می خری یا مدرسه بی مدرسه، می شینم تو خونه ورِ دلت.
به نظرم تهدید خوبی بود،چون مامانم حاضر بود هرچی داشت پای دختر یکی یکدونه اش بریزد، خانه مان را عوض کرد تا من به مدرسه ام نزدیکتر شوم و  خودش ناچار شد صبح ها یک ساعت زودتر از خانه بزند بیرون تا سر وقت به کارش برسد. به قول خودش :من همه ی زندگیش بودم و تنها یادگار عشقش ،نمی گذاشت هیچ کم و کسری داشته باشم. مامانم هر چند به زبان نمی آورد اما بابای خدا بیامرزم را خیلی دوست داشت ، من هم همین طور، بابای خوبی بود، حیف که نگذاشتند خوب بماند.

صدای مادرم را شنیدم که داشت با مهری جون صحبت می کرد؛ از لابه لای حرفهایشان متوجه شدم که درباره ی من حرف می زنند: «آره مهری جون، حالا کارش به جایی رسیده که لباس مارک دار می خواهد...جوونا همین طورین دیگه، چشمشون به لوازمه همدیگه ست، یکی می ره یک خرجی رو دست ننه باباش می ذاره ، بقیه دوره میفتن یکی عین همون یا بهترش رو بخرند.... حالا، بچم داره گریه می کنه، نمی دونم چی کار کنم.»

آرام حرف می زد، صدایش را به سختی می شنیدم، سرم را به در اتاق چسباندم  و گوشم را تیز کردم  تا حرفهایشان را بهتر بشنوم، چشمه ی اشکهایم هنوز خشک نشده است.

«ارزون که نیست کلی قیمتشه، می گه ارزونترینش بالای 500 تومانه، من از کجا بیارم، خودت که وضعم را بهتر می دونی» 

چند دقیقه ای سکوت برقرار می شود، آخرش می گوید: «جدی می گی ، آدرسش کجاست؟ نه تا حالا نرفتم، تا حالا سر و کارم اونجاها نیفتاده، باشه پس بیا با هم بریم، منتظرتم، قربونت، آره ، آن لاینم، بای.»

چند دقیقه بعد میاد تو اتاق، لبخندزنان می گوید:« چیه عزا گرفتی؟ برو دست و روت را بشور بیا شام بخور،  پنج شنبه که کلاس نداری؟»

حرفی نمی زنم.

«خوبه؟ منم سر کار نمی رم، با مهری جون می ریم خرید. »

از تعجب چشمهایم گرد می شوند :« راس راسی می گی؟ »

نیشش تا بناگوش باز می شود، می پرم تو بغلش ماچش می کنم:« مرسی مامان، تو خیلی ماهی »

«خبه خبه، تا نیم ساعت قبل می گفتی چه گناهی کردی که ما پدر و مادرتیم، یادت که هست؟»

«آن موقع عصبانی بودم، حالا راستی راستی می خوای برام یک دست لباس ورزشی مارکدار بخری؟ پولش رو از کجا میاری؟»

«فضولیش به تو نیامده، مهری جون یک جا رو سراغ داره که قیمتاش مناسبه، حالا برو سر و صورتت را بشور، قیافش رو نیگا، آخه یک دست لباس زپرتی ارزش داره که براش آبغوره بگیری؟»

شب از هیجان بی خوابی به سرم زده بود ، مدام در فروشگاههای اینترنتی پرسه می زدم و آدیداس ها را تحسین می کنم و قیمت ها را مقایسه. خودم را در یک دست لباس ورزشی ارجینال مجسم می کنم ،سبز بهتر است یا آبی، صورتی یا یاسی، سورمه ای یا قرمز ؟ چه حرصی بخورد النا وقتی من را تو این لباس ببیند، حالش حسابی گرفته می شود. دیگر نمی تواند گرم کن آبی کمرنگش را به رخم بکشد. لبخند غرور آمیزی بر روی لبم  نقش بست. فکر کردم :« راستی،خوش بحالمان است که مهری جون را داریم که مغازه های تخفیف دار و ارزان را بشناسد، راستی قرار است ما را به کجا ببرد، مطمئنه که آدیداسش اصله؟ اگه تقلبی باشه النای کارشناس سریعاً کشف می کنه و آبروم را تو مدرسه می برد.»

 مامان هنوز تو لاین بود، پرسیدم :« نکنه، اصلی نباشه، اگه قلابی باشه دوستام می فهمنا.»

جواب داد : «خیالت راحت، مهری جون خودش یک پا کارشناسه، مارک شناسه، برای تمام مهمانی هاش از همان جا لباس می خرد.»

« باشه، شب خوش.»

صبح مهری جون ده نشده ، جلوی در وایستاده بود، به نظرم از سری قبل یک نمه چاقتر شده بود، عجیب بود که مهران پسرش همراهش نبود، خندید و گفت:«خواستم ماشین بیارم، اما مهران با دوستاش صبح زود رفتن کوه ، ماشینم هم بردن.»

خدا را شکر کردم که ماشینش را نیاورده بود، بار قبل ده بار وسط راه خاموش کرد.

مامان :« عیب نداره، تو این ترافیک ماشین کی ماشین می بره، با مترو زودتر می رسیم.»

مترو زیاد شلوغ نبود، توقع داشتم بریم شمال ، اما سوار جنوب شدیم، دهانم از تعجب وامانده بود، به مامان گفتم:« فروشگاه آدیداس مگه شریعتی نیست؟»

مهری جون گفت:« فروشگاه آدیداس چیه، فدات شم؟ دارم می برتم مغازه ای که صد پله از فروشگاه آدیداس بهتره، هم لباساش اصلن ، هم ارزون.»

با دستش به کاپشن نخ نما و کهنه اش اشاره کرد و گفت : « اینو می بینی، هفته ی قبل از بهشت خریدم، چند داده باشم خوبه؟»

« هفته ی قبل؟» دهانم از تعجب وامانده بود؛ یعنی داریم می رویم تاناکورا؟ نزدیک بود وسط قطار غش کنم که مهری جون خندید و گفت:« 5 تومن، باورت می شه؟ خواهر شوهرم از حسودی داشت سکته می کرد، گفت از کجا خریدی، منم برم بخرم . بهش که نگفتم» به مامانم لبخند زد و گفت:« حساب مامان تو سواست.»

مامان خندید :« خدا عوضت بده، باری  از دوشم برداشتی، خواهر! می گفت دیگه مدرسه نمی رم.»

مهری جون:« البته بدم نیست دیگه مدرسه نره، الان دکتراشم بیکارن، درس به چه درد می خوره، دستش را بذار تو دست یک پسر خانواده دار ورزشکار و زرنگ، مسئولیت زندگی که به دوشش بیفته ، دیگه لباس نیم میلیونی و گوشی یک میلیونی از یادش می ره.» کجکی به گوشیم نگاه کرد، لبخندی سرد به چهره آوردم و یواشکی گوشیم را تو جیبم پنهان کردم.

قطار با سرعت در تونل تاریک می دوید، سرم را به پنجره تکیه داده بودم، در قاب پنجره از رنگهای زنده و شاد جز مشتی اشباح تاریک و رنگ پریده چیزی نمانده بود، من با آدیداس رنگ و رو رفته وسط حیاط مدرسه  ایستاده بودم، النا از کنارم رد می شد، به شیده چشمک می زد و می گفت:« لباسش رو نیگا، از ترس رنگش پریده، سفید شده.» و غش غش می خندیدند؛ پلک هایم می سوختند، دندانهایم را محکم بهم فشار دادم، نکند بغضم بترکد و قطار در دریای اشکهایم غرق شود.

از کوچه پس کوچه های تو در توی مولوی گذشتیم و به کوچه ی باریکِ « امین الدوله» رسیدیم، مهری جون گفت:« دیگه رسیدیم، باغچه کوچه ی بعدیه.» مامان با خنده گفت:« عاشق این محله های قدیمی هستم، دوست داشتم اینجا زندگی می کردیم.»، یکهو دلم ریخت و یاد دبیر جغرافیمان و گسلهای تهران افتادم، به گمانم این محله هم روی گسل بود، رهگذران هم زیاد به دلم نمی نشستند، با نگاهشان زنده زنده قورتت می دادند، ساکت و سر به زیر همراه بزرگترها رفتیم تا به باغچه رسیدیم.

به پاساژ نگاه کردم،« این باغچه است؟ فکر می کردم باصفاتر باشد: گلی ، بوته ای ، یا درختی ؟» نه از اینها که خبری نبود، ولی تا چشم کار می کرد آدم بود و لباس  ، اول دالان با بوی سوسیس بندری و فلافل به اشتهایت می آمدی و چند قدم پایینتر با بوی کهنگی و رطوبت از اشتها می افتادی.

مهری جون تا چشمش به دکه ی ساندویچی افتاد، گفت:« آخ جون فلافل، بهتره الان بخریم، یک ساعت دیگه اینجا غلغله می شه.» مامانم با سر تأییدش کرد، مهری جون 6 تا فلافل خرید، می گفت ساندویچ هاش کوچک هستند، بعد به مامانم اشاره کرد و گفت:« فقط تراول صدی دارم، پول خرد ندارم.» با اخم گفتم:« من حساب می کنم .» مامانم با گفتن لازم نکرده ،خودش حساب کرد و گفت:« تو نمی خواد برای من دست به جیب بشی، فقط این قدر خرج نتراش.»

                                                     M.T

M.T

Read More

بغض فروخورده ای که در باغچه شکست

 گوشی را جلوی مامان گرفتم، با هیجان اشاره کردم به  صفحه اش و گفتم :« ببین چه خوشگله!» مامان گوشی را از دستم قاپید، به تصویر لباس ورزشی یاسی زل زد و گفت:« حالا چند قیمته؟»

« قیمتش کنارش نوشته، نگاه کن ایناهاش.» قیمت را نشان دادم :« ست گرم کن زنانه آدیداس : 593 هزار تومان، تحویل درب منزل.»

مامان بُراق شد ، چند قدم عقب تر رفتم :« گرون نیست، با بقیه ی ست ها مقایسه کن، مناسبه .»

« فکر کردی رو گنج نشستم، هنوز قسط گوشیت تمام نشده می خواهی یک خرج دیگر رو دستم بذاری، اصلاً فکر می کنی من از کجا بیارم، اون از بابات ، اینم از تو، دیگه از دست خسته شدم همین روزا از دست سر به بیابون می ذارم، کاش زودتر بمیرم از دستت راحت بشم.»

عادتش بود؛ هر وقت که تو جوابم کم می آورد حرف مرگ و بیابون و کفن و دفن را پیش می کشید، وقتش بود من هم آخرین تیر ترکشم را پرتاب کنم، پس دستها را به کمر زدم و طلبکارانه فریاد زدم:« به هر حال اگر نخری من دیگه مدرسه نمی رم، همه ی بچه ها به لباسهای من می خندن، تقصیر من چیه که یه مدرسه ی باکلاس می رم، خودت گفتی اینجا قبولیش تو دانشگاه بیشتره، خودت منو نوشتی، من که نخواستم برم، تو مدرسه ی قبلیم کسی لباس مارک دار نمی پوشید، اصلاً نمی دونستن که مارک چیه.»

« بشکنه این دست، بشکنه. بد کردم یک مدرسه ی خوب نوشتمت، که فردا مثل من بدبخت نشی، نمی بینی از صبح تا شب جون می کَنَم آخرش هشتم گرو نهمه ، عاقبت بابات رو ندیدی؟» هق هق گریه می کند:« نمی خوای بری نرو، درس که زوری نیست، نمی دونم اونجا مدرسه ست یا سالن مد--»

داد زدم:« باشه، از فردا می شینم ورِ دلت، می شم مثِ بابا، خوبه؟»

یکدفعه ،همچون ببری وحشی غرش کرد:« خاک بر سرت! اصلاً لیاقتت همنونه که بری معتاد بشی، نرو، می برمت کارخانه، یک مدت که کار کنی می فهمی که پول درآوردن یعنی چی، دیگه اُرد نمی دی...»

به اتاقم فرار کردم ، در را محکم کوبیدم، مچاله شدم روی تخت و زار زار گریستم بلکه کمی سبک شوم، برای نیم ساعت به النا و هرچی مارک تو دنیا بود، لعنت می فرستادم، سپس نشستم با گوشیم و از لای شیشه ی اشک، پوما، آدیداس، نایک و اسکچرز را به سبد خریدم اضافه کردم و در نقطه ی خرید متوقف شدم، خداییش مامان حق داشت که شاکی باشد، قیمت ارزانترین کتانی نصف حقوق یک ماهش بود، حرفهایش را در ذهن مرور کردم :« تو مدرسه می ری که درس بخونی یا مدل بشی؟ اونجا فرستادمت که خوب درس بخونی، آدم بشی، سری تو سرا در بیاری، اون وقت تو به جای تست زدن ، آمار لباس ها را می گیری؟»

راستش دختر سنگدلی نبودم ، تنها عشق زندگیم مادرم بود، « عشق برند » هم نبودم، فقط خوشگلی لباس برایم مهم بود و نه مارک و برندش. در واقع، تمام دردسرهای  من از وقتی شروع شد که النا به مدرسه ی ما آمد، با لباسهای مارک دارش قاپ همه را دزدید و با اظهار نظرهای فضل فروشانه برای خودش اعتباری کسب کرد.

تا دوران پیش از پادشاهی النای ارجینال، کفش و لباسم ایرادی که نداشت هیچ، از نظر دوستانم خیلی هم شیک و با کلاس بود، دخترهای مهربان و دوست داشتنی جز درس در هیچ زمینه ی دیگری با هم رقابت نمی کردند.

اگر چه سطح زندگیشان خیلی بالاتر از خانواده ی ما بود، افاده ای و متکبر نبودند و مارک کفش و لباسشان را به رخم نمی کشیدند، حتی سلیقه ام را در انتخاب لباس می ستودند: « مبینا، پالتوت چقدر بهت میاد»، « کتونیت را از کجا خریدی، خیلی شیکه.» ، « ساعتت چشمم را گرفته، با ساعت من تاقش می زنی؟»

آره، این طوری ها بود، اصلاً نمی دانستند مارک چیه؟ برند چیه؟ اگر هم می دانستند وانمود می کردند که نمی دانند، چون دنیایشان کتاب بود و جزوه و تست.

ورود النا به دبیرستان ما، همچون زلزله ای هشت ریشتری همه چیز را زیر و رو کرد؛ النا با کتانی اسکچرز، کاپشن نایک، گرم کن آدیداس و ساعت گوچی در راهروها ، کلاس ها و حیاط مدرسه می خرامید و به دخترها می گفت:« کاپشنت اصل نیست.» ،« کتانیت تقلبیه.» ،«می تونی فرق مارک اصل و قلابی را تشخیص بدی؟ »، «خوشم ازت اومد برندشناسی؛ می دونی ارجینال چیه.»

محال بود النا جمله ای بگوید و واژگان : برند، مارک، ارجینال، تقلبی و کپی را به کار نبرد. دیری نگذشت که گروهی از بچه های ارجینال و باکلاس را گرد هم آورد و دار و دسته ی « نابغه های ارجینال » را تشکیل داد ، خودش هم شد رئیس گروه .

کار به جایی رسید، که شاگردی جرئت نداشت بدون مشاوره با کارشناس برند، به خرید برود؛ « النا جون، به نظرت کتونی آدیداس بخرم یا نایک ؟»

« آدیداس باکلاسه، اما الان نایک لبرون 12 رو بورسه، خیلی پرطرفداره ....»

یک ماه نشد که کل دانش آموزان مدرسه مارک دار شدند، کوله پشتی، کفش، چکمه، کتانی، کاپشن، پالتو، ساعت، لوازم التحریر، خلاصه هر چی به ذهنت می رسید، مارک دار بود، حتی رفته بود روی مخ معاون مدرسه که باعث آبروریزی ست،رایانه های مدرسه « اپل » نیستند.

سر زنگ ورزش تنها کسی که آدیداسش اصل نبود، من بودم؛ النا با طعنه می گفت:« کپی شاید به خوشگلی اصل باشد، ولی ارجینال نیست، فرقش زمین تا آسمونه، تا نپوشی تفاوتش را حس نمی کنی.»

حرصم را در می آورد، ازش بدم می آمد، اما می خواستم مثل بقیه باشم، این شد که پایم را در یک کفش کردم و به مامان گفتم یا یک دست لباس ورزشی آدیداس برایم می خری یا مدرسه بی مدرسه، می شینم تو خونه ورِ دلت.

به نظرم تهدید خوبی بود،چون مامانم حاضر بود هرچی داشت پای دختر یکی یکدونه اش بریزد، خانه مان را عوض کرد تا من به مدرسه ام نزدیکتر شوم و  خودش ناچار شد صبح ها یک ساعت زودتر از خانه بزند بیرون تا سر وقت به کارش برسد. به قول خودش :من همه ی زندگیش بودم و تنها یادگار عشقش ،نمی گذاشت هیچ کم و کسری داشته باشم. مامانم هر چند به زبان نمی آورد اما بابای خدا بیامرزم را خیلی دوست داشت ، من هم همین طور، بابای خوبی بود، حیف که نگذاشتند خوب بماند.

صدای مادرم را شنیدم که داشت با مهری جون صحبت می کرد؛ از لابه لای حرفهایشان متوجه شدم که درباره ی من حرف می زنند: «آره مهری جون، حالا کارش به جایی رسیده که لباس مارک دار می خواهد...جوونا همین طورین دیگه، چشمشون به لوازمه همدیگه ست، یکی می ره یک خرجی رو دست ننه باباش می ذاره ، بقیه دوره میفتن یکی عین همون یا بهترش رو بخرند.... حالا، بچم داره گریه می کنه، نمی دونم چی کار کنم.»

آرام حرف می زد، صدایش را به سختی می شنیدم، سرم را به در اتاق چسباندم  و گوشم را تیز کردم  تا حرفهایشان را بهتر بشنوم، چشمه ی اشکهایم هنوز خشک نشده است.

«ارزون که نیست کلی قیمتشه، می گه ارزونترینش بالای 500 تومانه، من از کجا بیارم، خودت که وضعم را بهتر می دونی» 

چند دقیقه ای سکوت برقرار می شود، آخرش می گوید: «جدی می گی ، آدرسش کجاست؟ نه تا حالا نرفتم، تا حالا سر و کارم اونجاها نیفتاده، باشه پس بیا با هم بریم، منتظرتم، قربونت، آره ، آن لاینم، بای.»

چند دقیقه بعد میاد تو اتاق، لبخندزنان می گوید:« چیه عزا گرفتی؟ برو دست و روت را بشور بیا شام بخور،  پنج شنبه که کلاس نداری؟»

حرفی نمی زنم.

«خوبه؟ منم سر کار نمی رم، با مهری جون می ریم خرید. »

از تعجب چشمهایم گرد می شوند :« راس راسی می گی؟ »

نیشش تا بناگوش باز می شود، می پرم تو بغلش ماچش می کنم:« مرسی مامان، تو خیلی ماهی »

«خبه خبه، تا نیم ساعت قبل می گفتی چه گناهی کردی که ما پدر و مادرتیم، یادت که هست؟»

«آن موقع عصبانی بودم، حالا راستی راستی می خوای برام یک دست لباس ورزشی مارکدار بخری؟ پولش رو از کجا میاری؟»

«فضولیش به تو نیامده، مهری جون یک جا رو سراغ داره که قیمتاش مناسبه، حالا برو سر و صورتت را بشور، قیافش رو نیگا، آخه یک دست لباس زپرتی ارزش داره که براش آبغوره بگیری؟»

شب از هیجان بی خوابی به سرم زده بود ، مدام در فروشگاههای اینترنتی پرسه می زدم و آدیداس ها را تحسین می کنم و قیمت ها را مقایسه. خودم را در یک دست لباس ورزشی ارجینال مجسم می کنم ،سبز بهتر است یا آبی، صورتی یا یاسی، سورمه ای یا قرمز ؟ چه حرصی بخورد النا وقتی من را تو این لباس ببیند، حالش حسابی گرفته می شود. دیگر نمی تواند گرم کن آبی کمرنگش را به رخم بکشد. لبخند غرور آمیزی بر روی لبم  نقش بست. فکر کردم :« راستی،خوش بحالمان است که مهری جون را داریم که مغازه های تخفیف دار و ارزان را بشناسد، راستی قرار است ما را به کجا ببرد، مطمئنه که آدیداسش اصله؟ اگه تقلبی باشه النای کارشناس سریعاً کشف می کنه و آبروم را تو مدرسه می برد.»

 مامان هنوز تو لاین بود، پرسیدم :« نکنه، اصلی نباشه، اگه قلابی باشه دوستام می فهمنا.»

جواب داد : «خیالت راحت، مهری جون خودش یک پا کارشناسه، مارک شناسه، برای تمام مهمانی هاش از همان جا لباس می خرد.»

« باشه، شب خوش.»

صبح مهری جون ده نشده ، جلوی در وایستاده بود، به نظرم از سری قبل یک نمه چاقتر شده بود، عجیب بود که مهران پسرش همراهش نبود، خندید و گفت:«خواستم ماشین بیارم، اما مهران با دوستاش صبح زود رفتن کوه ، ماشینم هم بردن.»

خدا را شکر کردم که ماشینش را نیاورده بود، بار قبل ده بار وسط راه خاموش کرد.

مامان :« عیب نداره، تو این ترافیک ماشین کی ماشین می بره، با مترو زودتر می رسیم.»

مترو زیاد شلوغ نبود، توقع داشتم بریم شمال ، اما سوار جنوب شدیم، دهانم از تعجب وامانده بود، به مامان گفتم:« فروشگاه آدیداس مگه شریعتی نیست؟»

مهری جون گفت:« فروشگاه آدیداس چیه، فدات شم؟ دارم می برتم مغازه ای که صد پله از فروشگاه آدیداس بهتره، هم لباساش اصلن ، هم ارزون.»

با دستش به کاپشن نخ نما و کهنه اش اشاره کرد و گفت : « اینو می بینی، هفته ی قبل از بهشت خریدم، چند داده باشم خوبه؟»

« هفته ی قبل؟» دهانم از تعجب وامانده بود؛ یعنی داریم می رویم تاناکورا؟ نزدیک بود وسط قطار غش کنم که مهری جون خندید و گفت:« 5 تومن، باورت می شه؟ خواهر شوهرم از حسودی داشت سکته می کرد، گفت از کجا خریدی، منم برم بخرم . بهش که نگفتم» به مامانم لبخند زد و گفت:« حساب مامان تو سواست.»

مامان خندید :« خدا عوضت بده، باری  از دوشم برداشتی، خواهر! می گفت دیگه مدرسه نمی رم.»

مهری جون:« البته بدم نیست دیگه مدرسه نره، الان دکتراشم بیکارن، درس به چه درد می خوره، دستش را بذار تو دست یک پسر خانواده دار ورزشکار و زرنگ، مسئولیت زندگی که به دوشش بیفته ، دیگه لباس نیم میلیونی و گوشی یک میلیونی از یادش می ره.» کجکی به گوشیم نگاه کرد، لبخندی سرد به چهره آوردم و یواشکی گوشیم را تو جیبم پنهان کردم.

قطار با سرعت در تونل تاریک می دوید، سرم را به پنجره تکیه داده بودم، در قاب پنجره از رنگهای زنده و شاد جز مشتی اشباح تاریک و رنگ پریده چیزی نمانده بود، من با آدیداس رنگ و رو رفته وسط حیاط مدرسه  ایستاده بودم، النا از کنارم رد می شد، به شیده چشمک می زد و می گفت:« لباسش رو نیگا، از ترس رنگش پریده، سفید شده.» و غش غش می خندیدند؛ پلک هایم می سوختند، دندانهایم را محکم بهم فشار دادم، نکند بغضم بترکد و قطار در دریای اشکهایم غرق شود.

از کوچه پس کوچه های تو در توی مولوی گذشتیم و به کوچه ی باریکِ « امین الدوله» رسیدیم، مهری جون گفت:« دیگه رسیدیم، باغچه کوچه ی بعدیه.» مامان با خنده گفت:« عاشق این محله های قدیمی هستم، دوست داشتم اینجا زندگی می کردیم.»، یکهو دلم ریخت و یاد دبیر جغرافیمان و گسلهای تهران افتادم، به گمانم این محله هم روی گسل بود، رهگذران هم زیاد به دلم نمی نشستند، با نگاهشان زنده زنده قورتت می دادند، ساکت و سر به زیر همراه بزرگترها رفتیم تا به باغچه رسیدیم.

به پاساژ نگاه کردم،« این باغچه است؟ فکر می کردم باصفاتر باشد: گلی ، بوته ای ، یا درختی ؟» نه از اینها که خبری نبود، ولی تا چشم کار می کرد گونی بود و آدم و لباس  ، اول دالان با بوی سوسیس بندری و فلافل به اشتهایت می آمدی و چند قدم پایینتر با بوی کهنگی و رطوبت از اشتها می افتادی.

مهری جون تا چشمش به دکه ی ساندویچی افتاد، گفت:« آخ جون فلافل، بهتره الان بخریم، یک ساعت دیگه اینجا غلغله می شه.» مامانم با سر تأییدش کرد، مهری جون 6 تا فلافل خرید، می گفت ساندویچ هاش کوچک هستند، بعد به مامانم اشاره کرد و گفت:« فقط تراول صدی دارم، پول خرد ندارم.» با اخم گفتم:« من حساب می کنم، مامان.» مامانم با گفتن لازم نکرده، خودش حساب کرد و گفت:« تو نمی خواد برای من دست به جیب بشی، فقط این قدر خرج نتراش.»

                                                     M.T

M.T

Read More